Miód drahimski
Pod jedną nazwą miód drahimski sprzedawanych jest pięć odmian miodów pszczelich nektarowych, pochodzących z Pojezierza Drawskiego. Jest to miód gryczany, rzepakowy, wrzosowy, lipowy oraz wielokwiatowy – wszystkie produkowane są przez pszczoły miodne podgatunków Apis mellifera carnica oraz Apis mellifera mellifera oraz krzyżówki pomiędzy nimi.
Miód gryczany ma barwę ciemnobrunatną, prawie czarną, natomiast po krystalizacji, gdy uzyska gruboziarnistą i niejednolitą postać, przybiera kolor brązowy. Ma piękny, intensywny zapach kwiatów gryki, a także ostry, słodki i lekko piekący smak. Z kolei miód drahimski rzepakowy jest prawie bezbarwny, lekko słomkowy, niekiedy z odcieniem zielonkawym, co bierze się z różnorodności roślin, z których został zebrany nektar. Po skrystalizowaniu przyjmuje barwę białą lub szarokremową, a jego kryształki są drobne i mają mazistą konsystencję. W smaku rzepakowy jest łagodny, z delikatną nutką goryczy. Miód drahimski wrzosowy wyróżnia się bursztynowym kolorem o ciemniejszej lub jaśniejszej tonacji, która po krystalizacji przechodzi w kolor żółtopomarańczowy. Łatwo go poznać po galaretowatej konsystencji w formie żelu. Charakteryzuje go także silny zapach wrzosu i ostry, wyrazisty smak. Z kolei ulubiony miód większości Polaków, czyli lipowy, cechuje barwa zielonkawożółta do jasnobursztynowej, która po skrystalizowaniu jaśnieje, przyjmując złociste refleksy. Smak tego miodu jest dość ostry, często z ziołową, goryczkowatą nutą. Wszystkie gusty jak zwykle jest w stanie pogodzić miód wielokwiatowy, o dość mocno wyczuwalnym zapachu wosku i różnych barwach – zależnie od tego, z jakich roślin zebrały nektar pszczoły. Jest bardzo słodki i łagodny w smaku. W każdym typie miodu mogą występować niewielkie ilości spadzi, której obecność nie może jednak zmieniać smaku, zapachu lub cech charakterystycznych dla danej odmiany. Dodatkowo warto podkreślić, że miód drahimski spośród innych miodów wyróżnia niski poziom HMF (hydroksymetylofurfuralu), czyli substancji zapachowej, niekorzystnej dla człowieka i pszczół; dobre miody mają jej mało. Charakteryzuje go także wysoka zawartość cukrów redukujących oraz pyłku przewodniego. W miodzie tym występują także pyłki unikatowych roślin reliktowych i endemicznych z regionu – jednym słowem, intensywnie pachnie on miejscem, z którego pochodzi. Miód produkowany jest metodą wyłącznie naturalną, zgodną z Kodeksem Dobrej Praktyki Pszczelarskiej – wyklucza ona, na przykład, dokarmianie pszczół w okresie zbierania miodu, odfiltrowywanie pyłków czy też pasteryzowanie miodu. Producenci miodu drahimskiego nie mogą także korzystać z żadnych produktów chemicznych np. odstraszaczy pszczół, zabronione jest także stosowanie leków w okresie zbierania miodu. Tak więc miód drahimski jest produktem całkowicie wolnym od chemii i substancji mogących zepsuć jego naturalny charakter.
Dla odbiorców miodu drahimskiego niezwykle ważny jest również fakt, iż na terenie pozyskiwania pyłku praktycznie nie ma zanieczyszczenia środowiska: obszar ten położony jest między innymi na terenie Drawskiego Parku Krajobrazowego. Nie ma tam ciężkiego przemysłu, a występujące ekosystemy w bardzo niewielkim stopniu zostały przekształcone przez człowieka. Czyste są także jeziora i rzeki, tworzące rozbudowaną sieć wodną regionu. Także i inne warunki naturalne sprzyjają produkcji miodu: długi okres wegetacji i stosunkowo łagodny klimat działają dobroczynnie na aktywność pszczół.
Nazwa miodu „drahimski” wywodzi się od pierwotnej nazwy miejscowości Stare Drawsko, która brzmiała właśnie Drahim, tak samo, jak zamek, który wznieśli tu w XIV wieku joannici. W średniowieczu Drahim miał strategiczne znaczenie dla kontroli szlaku solnego, biegnącego tędy z Kołobrzegu do Wielkopolski. W 1407 r. król Władysław Jagiełło wysłał swych rycerzy, którzy zdobyli zamek i wypędzili joannitów. Od tej pory, aż do potopu szwedzkiego, Drahim był siedzibą polskiego starosty. O istnieniu długich tradycji pszczelarskich w tym regionie świadczą kopie dokumentów oraz liczne zachowane źródła pisane, które wskazują, że już w 1565 r. w starostwie było 11 bartników, z których każdy oddawał rocznie do zamku pół kłody miodu. W XVII wieku do czasów powojennych, pojezierze Drawskie należało najpierw do Brandemburgii, później do państwa pruskiego i niemieckiego. Tradycje bartnicze jednak nie ustały: przykładowo, w dokumentach z roku 1928 wyczytać można, że na obszarze Ziemi Czaplineckiej znajdowało się 1136 pasiek. Sporo! Równie wiele było ich od czasów powojennych – choć nazwa Drahim odeszła nieco w niepamięć, bartnicy sięgają po nią, aby zaakcentować związek z wielowiekową tradycją, historią regionu i podkreślić wyjątkową jakość produktu. Miód drahimski jest bowiem wyrobem znanym i rozpoznawalnym. Do promocji tego miodu wykorzystuje się np. „stragany drahimskie” o specyficznym charakterze (nawiązujące do pruskiej architektury regionu), specjalne do tego celu zaprojektowane i wykonane.
Od 16 czerwca 2011 r. miód drahimski jest wpisany do unijnego rejestru jako Chronione Oznaczenie Geograficzne. Nazwa może być stosowana dla miodów zebranych na terenie gmin: Czaplinek, Wierzchowo, Barwice, Borne Sulinowo oraz Nadleśnictwa Borne Sulinowo położonych na Pojezierzu Drawskim. Wszystkie etapy produkcji miodu muszą odbywać się w ściśle określonym obszarze, począwszy od stacjonowania pasiek, aż do ostatecznego pakowania miodu. Wszyscy pszczelarze oraz podmioty które zajmują się skupowaniem miodu i dalszym konfekcjonowaniem pod chronioną nazwą muszą wykorzystywać jednakową etykietę, którą rozprowadza Stowarzyszenie Producentów Miodu Drahimskiego.
Region: zachodniopomorskie
